گل من قلبت را به خداوند سپار ...

آن همه تلخی و غم، این همه شادی و ایمانت را ...

گاهی از عشق گذر كن و دلت را بسپار ...

به خداوندی كه خوب می داند، گل من....

سهم تو از دل چیست ...!

گاه دلتنگ شوی ...

گاه بی حوصله و سخت و غریب...

و زمانی را هم غرق شادی و پر از خنده و عشق...

همه را ای گل ناز، به خداوند سپار....

خاطرت جمع عزیز ،كه عدالت خصلت مطلق اوست...

گل نازم این بار، چشم دل را وا كن....

دست رد بر دل هر غصه بزن....

حرفهایت را ،گرم و آرام و بلند ،به خداوند بگو...

عشق را تجربه كن ..

حرف نو را این بار از لب شاد چكاوك بشنو....

قطره آبی بچكان، بر كویر دل و بر بایر این عاطفه ها...

گل من در این سال ،كه پر از روز و شب است، و پر از خاطره های تازه.....

چشم دل را نو كن...

و شبیه شب و شبنم ،غرق موسیقی باش ...

لحظه ها می گذرند، تند و بی فاصله از هم....

مثل آن لحظه كه دیروز شد و مثل آن روز كه انگار ،گلم ...

هرگز از ره نرسید....

آری ای خوب قشنگ، زندگی آمدن و رفتن نیست ....

خاطره ها هستند ،گاه شیرین و گهی تلخ و غریب...

بهتر آن است كه در روز جدید....

فكر را نو بكنیم، عشق را سر بكشیم، و دل تار و غمین را....

بنشانیم سر سفره نور...

خانه اش را بتكانیم و سپس، هر در و پنجره را ...

سوی چشمان خدا وا بكنیم...

روز نو آمده است، و بهار هم امسال...

مثل هر سال، از آغوش خدا می روید...

كاش این بار گل،م با دل گرم زمین، عهد ببندیم دگر...

قدر بودن ها را، خوب تر میدانیم...

و خدا را هر روز، از نگاه همگان می خوانیم...

فاصله بسیار است، بین خوبی و بدی...میدانم!

ولی ای ماه قشنگ...

آنچه در ما جاریست ،این همه فاصله نیست...

چشمه گرم وصال است و عبور...

زندگی...میگذرد تند و آسان و سبك...

عاشق هم باشیم، عاشق بودن هم...

عاشق ماندن هم ،عاشق شادی و هر غصه هم...

روز نو هر روز است...

فكر را نو بكنیم...

...عشق را سر بكشیم...

زندگی میگذرد...